volgt u mij nog

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn conceptie verliep. Ergens in de nacht werd schaamteloos de liefde bedreven door een veteranen koppel. De goden keken toe, niet mijn broer die ’t proces even wilde onderbreken. De gemeente van Veenendaal, het Rijk der Koninklijke Nederlanden en zelfs alle wereldfederaties stemden in met de motie van Vertrouwen. De beste mensen hadden hier allen contracten voor getekend. En zo geschiedde dat deze goddelijke heerlijkheid op een saaie dinsdag in de middag de zon liet stralen op november. Er werd een oorkonde uitgereikt. Deze hangt nog altijd boven alle bedden van de veteranen der liefde en de vroedkamer auspiciën danwel cornuiten.
Het unieke gegeven werd vervolgd dat ik onderdeel bleek te zijn van ’t leerproces dat men leven is gaan noemen gaanderweg. Gaarne wist men niet dat ik hiervan al veel wist. Dit werd ontdekt….heel Amsterdam riep de befaamde kreet Godskolere in een symfonie die ’t Guinness Book of Records haalde. De langst durende klaagzang, genoteerd in alle verstreken tijdsvormen die ik niet ga opnoemen. Ik bedoel maar, ’t konden nanoseconden, miliseconden, seconden, minuten, kwartieren, halve uren, hele uren, etmalen, dagdelen, dagen, weekenden, weken, maanden, kwartalen, semesters, periodes, jaren, jubilea, eeuwen, millennia en oneindigheden zijn. Dat is gigantisch veel, meer dan een winkelmandje.
Er werd besloten dat ik als wonderkind werkzaam en dienstbaar de medemensch wel kon gaan onderwijzen. Ik zei nog dat ik wel wat beters te doen heb. Gelukkig kon dit traject plaatsvinden in mijn vrije tijd. Niet die van een ander. Afijn. Gezien mijn bloedgroep er ook a positief over was en de andere opties onder andere dagelijks een plakje worst bij de slager krijgen vanwege m ’n onweerstaanbaar schattige uiterlijk of met m ’n Harley door de buurt crossen waren, lieten ze mij geen andere keus.
Na iedere mallot aldaar tot mijn geloof te hebben bekeerd ben ik cum laude geslaagd, ook daarvoor werd een oorkonde gemaakt en ja, die hangt ook boven ’t bed van alle betrokkenen. Ik kreeg op staande voet de zegen van de toenmalige Paus, heb uitgebreid gedineerd met Mahatma Ghandi en vele penvrienden en penvriendinnen van overal ter wereld. Ik kan niet anders zeggen dan dat ’t een gemoedelijke tijd was.

Onlangs dacht ik Koot & Bie te spotten in ’t voorbijgaan. Echter waren het twee doodgewone mannen die converseerden over alles wat zij niet deden terwijl ze voor de kerk stonden, op de stoep die betaald is van onze centen notabene! Mijn voelsprieten voelden van ’t water van de Vaart dat ik naast berichten van Gene Zijde ook post had ontvangen van een penvriendin wonend op een andere planeet.

Wilt u meer lezen? Dat kan! U hoeft alleen maar een abonnement te nemen, vervolgens betaald u via automatische incasso wekelijks een vast bedrag om aan dit goede doel te spenderen.

Deze media uiting legt overal koekjes en daar kunt u niets tegen inbrengen. Prettige dag verder en een smakelijk maal met hopelijk cantharellen, die zijn zo lekker.