fragmenten III
’t is allemaal zo simpel en ingewikkeld tegelijk
ik bekijk m ’n leven zoals ’t er nu voor staat
en het voelt onveilig, want angst krijgt steeds meer voeding
blijk ook niet meer zo vertrouwd met mezelf
dat ik mezelf ook niet laat gaan
bang dat ik er weer te ver in ga
dat ’t geen zwemmen is maar verzuipen
geestelijk begrensd vluchtend in een eigen wereld
waarvan enkel nog de brokstukken resten
gaten in ’t fundament, waar wortels zaten
wortels van het kwade zijn al vernietigd
maar waar groeien dan gezonde bomen en struiken
hoe krijg ik die weer terug
in de tuin van m ’n psyche
wie haalt me uit de deemsteren nevels
of is ’t slechts een verbeelding?
wat ik hier zo schets
zijn het weer van die waanideeën
alsof ik tegen onzichtbare stemmen praat
schreeuw ik van binnen
huil ik in m ’n eigen wereld
omdat ik wederom in kringetjes verzeild geraak
Maurits Sterkenburg 
Plaats een reactie