zeg maar niets
wil men nog wel bekennen
dat ze er ook wel naast kunnen zitten
niet op een bankje in ’t park – ik bedoel
wanneer ’t ook maar iets
van een opvatting betreft
zo is er onverwacht nog
plots een andere mening
ze schieten als paddestoelen
uit de grond
zelfs ik geraak verdwaasd – en
verlies soms ook mijn geduld
alleen zal niet alles genezen
hoogstens een litteken, hier en daar
al moet ik wel zeggen dat ’t diep zit
met een kern van liefde oh zo puur
wanneer de politici
een gepassioneerde verhouding hebben
waarvan de eerste kus vergeten is
en weg, van de tafel geveegd
zo vraag ik me steeds vaker af
wat mijn beste medemens
nou toch zo bezield
Maurits Sterkenburg 
Plaats een reactie