onderstaand gedicht kan wat heftig zijn voor sommigen onder ons, bij deze zonder verdere omhaal

winst en verlies

huisjes met kruisjes
en glimlachjes op ’t raam
alwaar zij die achteruit gaan
zij die vooruit gaan voortbrengen

gezamenlijk opgroeien en rijpend bloeien
van het idee alleen al geraak ik sentimenteel
in een soort verdrietige trance, emotioneel
m ’n ziel heeft pijn, want ’t is een chaotisch festijn

zo viert men met de levenden
dat ze nog niet gestorven zijn – en
die weerbarst van een levenskracht
herken ik dus ook diep in mezelf
als een enkele rake vonk bij een waakvlam

toen ik het voor het eerst merkte
leek het alsof er in mijn diepste
-gedachten en gevoelens- iets plaatsvond
wat leek op een explosie

de dood lijkt mij niet ’t einde
en depressies worden op den duur ook ontkracht
opwinding en opluchting maken een krater
en ’t is nog steeds onderhevig aan erosie

de littekens en wonden op m ’n ziel
worden zo geleidelijk aan weg gewassen
in ’t eb en vloed van deze onstuimige geest

© Maularia Fist