’t leed van de romanticus

het klinkt mogelijk in den oren als een boektitel, gelukkig is ’t een gedicht van mijn hand, veel plezier ermee :>

dat ik onbeschaamd door het huis dans
wanneer ik alleen ben, voor een poos
om zo de belachelijkheid te tonen
aan niemand in het bijzonder
dat vind ik leuk – om
de tijd mee te verdrijven

al ben ik soms best eenzaam
zo zonder gemalin – tsja
zo loopt zij te zoeken, net als ik
wetende dat we elkander eens zullen treffen
als botsauto’s op de kartbaan
mijn circuit der liefde is ingewikkeld

– complex –

vooral dat ’t vaak kalverliefde en lust betreft
en in de meeste gevallen is de engel onbereikbaar
door hoogte of een vent met de juiste timing
of ik schud aan de verkeerde boom – en
krijg zo een kokosnoot op m ’n kop

dan dans ik liever thuis in alle vrijheid
op de chansons van mijn fantasie

© Maurits Sterkenburg

deze gedichten heb ik totaal random gekozen uit m ’n collectie bundels tot nu toe

een hindernis vlinder

rondzwervende gedachten
op zoek naar allerlei prachten
machten van oude beschavingen
hebben nog steeds dezelfde beslissingen

dat niemand zal dromen
een holbewoner was
tot hier heel ver gekomen

niet in wat diegene bedacht
maar wat hij graag wou
dat vergeef je niet gauw
zoals men een dier niet zomaar slacht

hij moet wel weten
of een van zijn schapen zijn opgegeten
waar hij anders voor moet leven

laat hun zelf z ’n gang gaan
en voor anderen door vuur en vlam bestaan
als dat een vlieger blijft vliegen
bij onweer gaat dalen
dat niemand ons voor zal liegen
wij daar niet door balen

sommigen hebben ruzie
want die blijven antwoorden zoeken
raken vast in de spinnenwebben
van de donkere lichte hoeken
niemand maakt dan een conclusie

overal komen duisternis en licht
een schaduw doet ongemerkt zijn plicht
alles in de gaten houden
misschien dat hij niet alles zou onthouden

wat doet hij anders
niemand die echt hem gelooft
maar die hem toch verdooft
vreemd noch bij iedereen aan elkanders

hij is ons ieder beschermer
niemand kan ons verwijfelen
dat we erg twijfelen
over wie hij zich zal zijn
een grote ontfermer
in de hand als een glas wijn

hij kan hem leeg nemen
of kapot laten vallen en vrijheid geven
misschien tot ieders argwaan
zal het glas blijven staan

en nou nog een keer

ben momenteel niet zo nuchter
ik noem ’t eerder een subtiele vorm
van een lichte aangeschotenheid
daarom ben ik niet zo nuchter

maar nu even in alle vrolijkheid
stoor ik me minder aan ’t gezeur
en al die zure pruimen kunnen me wat
vandaag geef ik aan hen geen geheur

want wie zich tot den alcohol wendt
voor slechts een enkele keer
die wordt me toch een vrolijke vent
zo gaat dat, van heer tot heer