nee, dichters dan
dat zijn pas echte klootzakken
zulke gaan met alles
wat je zegt en ziet en denkt
voelt, zelfs ervaart
aan de haal
als ik jou was ja
als ik jou was – dan
zou ik maar ver
uit hun buurt blijven
en laten we vooral ook
de kunstenaars vergeten
dat stelt allemaal
geen ene reet voor
er is niets meer normaal
tegenwoordig
wat is een goede richtlijn
wanneer alles wat je doet
averechts lijkt te gaan
wedden dat ’t volgende zou kunnen
de welbekende combinatie – van
roofbouw en jezelf in zoverre overschatten
dat je na een uurtje niets doen
nog niet wedergekeerd bent
tot een natuurlijke ruststand
de enige remedie
tegen zulks een situatie
is rustig aan de stimulans vergroten
zodat er weer plezier van komt
in je dagelijkse leven
it is unheard off, for how far I know
I’m not depressed nor that I feel happy
it’s more a state of being in between
and the days are quickly rather dark
I still know that there is light behind clouds
the sun is shining for everyone
you just have to know it is there – so
I guess I’m in my head to much
is there a spark of light in my heart
or is it the calm before the storm comes
can someone give me answers I can use
that’s all I have to ask myself for now
starting to wonder why I’m here
I find myself in quite a different state
than the one I’m usually in – you know
it’s like a window in my mind
has opened by itself, feel the wind blow
feels like my eyes are glowing and
my tongue’s gone on the loose
I pick up pen and paper – and
after that I’m writing down what comes out
sometimes it’s shocking or really loud
but there’s also beauty in the speaking images
which from time to time come to mind
met een lauw sponsje
tamponeer ik je voorhoofd
om vervolgens net erboven
eventjes er in te knijpen
dat ’t vocht langs nek – en
ruggegraat loopt
dat deert niemand hier
want
je zou ’t haast verfrissend vinden
wij vinden dit tenminste van wel
wil je wel geloven – dat
’t hier allemaal uitstekend gaat
de structuur en de kleurvlakken
op ’t plastic tafelkleed – zullen dit
willekeurig voor jou beamen
er moet me iets van ’t hart
er is iets gaande – en
’t irriteert ontzettend
in mijn en ieders leven
het is ontdekt tijdens het wandelen
sinds kort blijkt ’t zelfs
dat ’t chronisch is
van blijvende aard
zeg maar
in ’t begin was het praktisch
toen was iedereen nog zo
miserabel, maar ik dus niet
ik was overal van genezen
maar nu is ’t verschrikkelijk
want iedereen heeft ‘tzelfde
de helende kracht
niemand is nu nog een aansteller – en
daarvan geeft men elkaar de schuld
kort gezegd, je kan ook iets doen
wat eigenlijk veels te goed uitpakt
volgt u mij nog
Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn conceptie verliep. Ergens in de nacht werd schaamteloos de liefde bedreven door een veteranen koppel. De goden keken toe, niet mijn broer die ’t proces even wilde onderbreken. De gemeente van Veenendaal, het Rijk der Koninklijke Nederlanden en zelfs alle wereldfederaties stemden in met de motie van Vertrouwen. De beste mensen hadden hier allen contracten voor getekend. En zo geschiedde dat deze goddelijke heerlijkheid op een saaie dinsdag in de middag de zon liet stralen op november. Er werd een oorkonde uitgereikt. Deze hangt nog altijd boven alle bedden van de veteranen der liefde en de vroedkamer auspiciën danwel cornuiten.
Het unieke gegeven werd vervolgd dat ik onderdeel bleek te zijn van ’t leerproces dat men leven is gaan noemen gaanderweg. Gaarne wist men niet dat ik hiervan al veel wist. Dit werd ontdekt….heel Amsterdam riep de befaamde kreet Godskolere in een symfonie die ’t Guinness Book of Records haalde. De langst durende klaagzang, genoteerd in alle verstreken tijdsvormen die ik niet ga opnoemen. Ik bedoel maar, ’t konden nanoseconden, miliseconden, seconden, minuten, kwartieren, halve uren, hele uren, etmalen, dagdelen, dagen, weekenden, weken, maanden, kwartalen, semesters, periodes, jaren, jubilea, eeuwen, millennia en oneindigheden zijn. Dat is gigantisch veel, meer dan een winkelmandje.
Er werd besloten dat ik als wonderkind werkzaam en dienstbaar de medemensch wel kon gaan onderwijzen. Ik zei nog dat ik wel wat beters te doen heb. Gelukkig kon dit traject plaatsvinden in mijn vrije tijd. Niet die van een ander. Afijn. Gezien mijn bloedgroep er ook a positief over was en de andere opties onder andere dagelijks een plakje worst bij de slager krijgen vanwege m ’n onweerstaanbaar schattige uiterlijk of met m ’n Harley door de buurt crossen waren, lieten ze mij geen andere keus.
Na iedere mallot aldaar tot mijn geloof te hebben bekeerd ben ik cum laude geslaagd, ook daarvoor werd een oorkonde gemaakt en ja, die hangt ook boven ’t bed van alle betrokkenen. Ik kreeg op staande voet de zegen van de toenmalige Paus, heb uitgebreid gedineerd met Mahatma Ghandi en vele penvrienden en penvriendinnen van overal ter wereld. Ik kan niet anders zeggen dan dat ’t een gemoedelijke tijd was.
Onlangs dacht ik Koot & Bie te spotten in ’t voorbijgaan. Echter waren het twee doodgewone mannen die converseerden over alles wat zij niet deden terwijl ze voor de kerk stonden, op de stoep die betaald is van onze centen notabene! Mijn voelsprieten voelden van ’t water van de Vaart dat ik naast berichten van Gene Zijde ook post had ontvangen van een penvriendin wonend op een andere planeet.
Wilt u meer lezen? Dat kan! U hoeft alleen maar een abonnement te nemen, vervolgens betaald u via automatische incasso wekelijks een vast bedrag om aan dit goede doel te spenderen.
Deze media uiting legt overal koekjes en daar kunt u niets tegen inbrengen. Prettige dag verder en een smakelijk maal met hopelijk cantharellen, die zijn zo lekker.
deze geweldige webstek gaat voortgezet worden, ik ben alles aan het hervormgeven
Maurits Sterkenburg 