het nu volgend gedicht is vrij nieuw en ik heb het een aantal keren ter gehore gebracht in video’s vorig jaar, het kan wat heftig zijn op ’t gebied van triggers, dus je bent gewaarschuwd….

stukgeslagen op de klippen

zo kwetsbaar lijkend, maar eigenlijk
zo sterk als een grillige rotswand
vol met reliëf, altijd onderhevig
aan ’t eb en vloed des levens

zo was je niet van oorsprong – nee
zo ben je na jaren van wassingen geworden
gelijk ’t zilte water in gesteente snijdt
vaak is dit een pijnlijk proces
om door lagen van trauma’s te gaan

’t is beter erover te zwijgen, toch?
of is ’t beter om er geleidelijk over te gaan praten?

zelf denk ik dat ’t antwoord
ergens in het midden ligt
en ook hoe jij als persoon in elkaar steekt
in de omgevingen waar je je bevindt
zijn er zoveel factoren gaande
dat herstellen of genezen
er niet gemakkelijker op wordt

© Maularia Fist