het nu volgende gedicht stamt uit een tijd dat ik mezelf jonger dan nu kon noemen en ik blijf het een unieke vondst vinden ondanks dat het rijmen overheerst in mijn optiek

chromosomensoep

rijk gevuld aan kiltige koude

paraglitteraal ter wereld wezen
trots op wat niet is bewezen
angst en wanhoop is te zien
met alle gevolgen van dien

hoe alternatief de kleuren vallen
tsunami’s van kijkgaten knallen
emoties druipen uit de muil
verward, verwilderd kindergehuil

los van allerlei weefsels
cytoplasmatische kernen als deegsels
geen zaken, maar rampen zonder neusgaten
zelfs na dit geschreven te hebben
plaats het voor later in geheugens webben
kan ook ik haar niet met rust laten

© Maularia Fist