Month / september 2016

by Maurits Sterkenburg

lotgenoot

lotgenoot

ik had een magiër als vriend
hij was een echte wijsgeer
hij wist op elke vraag een antwoord
maar of dat nou zo passend was
dat gooide ik op een akkoord
en dat klinkt, nog niet eens
zo heel erg gestoord

hij wist van welk sterrenstof
engelenlicht en hellevuur waren gemaakt
hij had in de kelders van z ’n lusthof
meerderen uit de dood gehaald
dan dat ik op twee handen tellen kon

hij verdreef demonen met één blik
gelijk zo streng dat een godheid verstarde
mijn vriend was een echte magiër
tot ook hij sterfelijk bleek te zijn
en ik, ik ben nu weer alleen

© Maularia Fist

by Maurits Sterkenburg

van groeiende naar bloeiende

van groeiende naar bloeiende

met de vermoeidheid achter de rug
en ’t verdriet en rouw van jaren
kom ik mezelf hard tegen en ik sla terug
net zo lang, tot ik kom tot bedaren

wie verlost mij van de pijn
om nog van de wrijvingen te zwijgen
zit ik in bepaalde verwikkelingen
wie had ooit gedacht dat ’t zo zou zijn

weg met de wanen, weg met de tranen
weg met ’t diepe verdriet dat ik draag
ik wil me weer vrij en gelukkig voelen
ik wil verlost zijn van deze plaag

het lijkt wel een vloek die er voor zorgt
dat ik me niet meer zorgenloos voel
of noem ’t een soort van menselijkheid
met volwassener worden als doel

© Maularia Fist

by Maurits Sterkenburg

beeldingen van geliefden

beeldingen van geliefden

zoals je eens liep
kan je niet meer lopen
wanneer je sliep
ging onderbewust hopen

je leven was een sketch
maar niet op een muur
het is nu een litteken
ergens op mijn ziel

het deed mijn pijn zeer
en ik zie de beelden weer
van hoe je was
wat je bent gebleven
diezelfde herinnering

© Maularia Fist

by Maurits Sterkenburg

hoe diep reikt een treurwilg

hoe diep reikt een treurwilg

versluierd in deemsteren nevels
blijkt de maan als een knipoog
allicht, afnemende van de zon

schouwend over ‘t wel en wee
van al wat zich in de ruimte bevindt
of wat voor naam ‘t later ook heeft
en er voor mode een andere benaming heerst

in hoeverre je jezelf alleen waant
met je lieve kat Cloris op je schoot
terwijl je dagelijks van hot naar her baant
besef je ergens dat je heel diep kan zinken
als je de stront verlaat voor een sloot

maar van al dat negatieve gezeik
en de ketsende kiezeltjes door droesem
voel je troebeltjesaan dat je weer opleeft
aan de waterkant groeit namelijk
nog wat bloesem

© Maularia Fist

by Maurits Sterkenburg

déjà vu

déjà vu

misschien is ’t wel voorbestemd
dat ik als dichter gedichten voordraag
puur om hobbydichters op de kast te jagen
met mijn unieke en a-typische stijlvormen
zoals deze, weet je wel

misschien is ’t wel voorbestemd
dat ik meer en meer en nog meer
spiritueel aan ’t worden ben
en daardoor veel meer doorzie
dan alles wat ik eerder niet inzag

misschien is ’t wel voorbestemd
dat men fan wordt van m ’n kunst
al heb ik daar natuurlijk geen grip op

misschien is ’t wel voorbestemd
dat ik zojuist ’t ritme verbroken heb
en een keer niet geforceerd rijm
want alles wat je schrijft, zou moeten rijmen
totdat je er zelf ook horensdol van bent
en nee, bovenstaande zin herhaal ik niet

misschien is ’t wel voorbestemd
dat ik wel heel vaak herhaald heb
dat wat ik nu doe en zojuist deed
misschien wel voorbestemd is
en ik mezelf tot in den eeuwigheid
blijf herhalen

© Maularia Fist